بهزاد عمرانی خواننده گروه موسیقی از «بمرانی»، فوتبال و موسیقی می‌گوید

همشهری آنلاین: بهزاد عمرانی، خواننده گروه «بمرانی» است، گروه موسیقی که طرفداران زیادی دارد. خودش درباره تشکیل گروه می‌گوید: «سال۱۳۸۷ به‌تنهایی کنسرتی برگزار کردم و سپس مانی مزکی و جهانیار قربانی به من پیوستند اما در ابتدا «بمرانی» نام هنری من بود. پس از آمدن این دو عضو جدید، پسرعموی من برای نواختن پیانو و سپس پسرعموی دیگری برای نواختن گیتار باس به ما اضافه شدند. خط اصلی فعالیت‌های گروه «بمرانی» در این سال‌ها این بود که هیچ‌وقت نخواستیم به سلیقه مخاطب نزدیک شویم و موسیقی همیشه برایمان این معنا را دارد که هنرمند باید مخاطب را به سلیقه موسیقایی خود نزدیک کند وگرنه یک هنرمند هیچ‌وقت سبک و صدای خاصی از خود ارائه نمی‌دهد.» عمرانی حالا با حضور در ویژه‌برنامه «یورو۲۰۲۴» از علاقه‌مندی هایش به فوتبال می‌گوید. این خواننده عنوان می‌کند: «من طرف‌دار آلمان هستم و طبیعتا این بازی‌ها را هم به امید پیروزی آلمان دنبال می‌کرد. البته هنوز فوتبال را نگاه می‌کنم.» این گروه موسیقی تیتراژ برخی از فیلم‌های سینمایی و سریال‌هارا خوانده که آخرین آن سریال نمایش خانگی «مگر تموم عمر چندتا بهاره» سروش صحت است.

خواننده هستید اما به‌شدت به فوتبال علاقه داری، فکر می‌کنید یکی از شگفتی‌های این دوره از بازی‌های یورو۲۰۲۴ چیست؟
معتقدم گرجستان پدیده این دوره از رقابت‌ها بوده و به‌عنوان یک پرسپولیسی بازی گئورگی گوِلِسیانی در این تیم هم برایم جذاب است و دنبال می‌کنم.

خیلی وقت است که کنسرتی برگزار نکردید؛ به فکر برگزاری کنسرت هستید؟
راستش خیلی دلتنگ حضور در استیج برای برگزاری کنسرت هستم. خیلی دلم تنگ شده است. البته کنسرت‌های کوچک اجرا می‌کنیم اما برای استیج‌های بزرگ، همه‌مان ترجیح می‌دهیم تا فراهم شدن همه شرایط، صبر کنیم. فکر نمی‌کنم امروز شرایط به‌گونه‌ای باشد که بتوان به برگزاری کنسرت‌های بزرگ فکر کرد.

برایتان مهم است که در سالن بزرگ یا کوچک کنسرت برگزار کنید؟
معتقدم خیلی از گروه‌های بزرگ راک در دنیا، کار خود را از اجراهای کوچک در کافه‌ها آغاز کرده‌اند. به‌نظرم یکی از بهترین شکل‌های معرفی یک بند، همین اجراهای کوچک و ثبت تجربه‌های باحال از این جنس است. سال‌هایی که ما در کافه موسیقی می‌زدیم، خیلی تعداد گروه‌های موسیقی زیاد نبود اما شکر خدا امروز خیلی تعداد این گروه‌ها زیادشده و شخصا هم تا جایی که بتوانم، اجراهای آنها را می‌بینم و دنبال می‌کنم. این حضورها هم برای حمایت نیست بلکه برای لذت خودم این اجراها را دنبال می‌کنم. خیلی از افراد وقتی در موسیقی پیشرفت می‌کنند و به جایی می‌رسند، دیگر کارهای دیگران را دنبال نمی‌کنند و به همین دلیل مدام مشغول تکرار خودشان می‌شوند، اما اگر موسیقی دیگران و سبک‌های مختلف اجرای آنها را دنبال کنی، می‌توانی به صدا و نگاه نسل‌های بعد از خودت به موسیقی، آشنا شوی و کارهای به‌روزتری هم ارائه کنی.

می‌توانیم مدل برگزاری کنسرت در ایران را با دیگر کشورها دنبال کنیم؟
در همه جای دنیا معمولا تعداد گروه‌های موسیقی از خواننده‌های سولو و تنها، بیشتر است. خیلی از خواننده‌ها و اهالی موسیقی شاید سولو بودن را ترجیج دهند اما شکر خدا شاهد گرایش بیشتر به سمت فعالیت‌های گروهی در موسیقی ایران هستیم. یک گروه اگر نتواند انسجام گروهی خود را حفظ کند، طبیعتا از هم می‌پاشد و گروه‌هایی می‌توانند فعالیت طولانی‌مدت داشته باشند که اعضای‌شان اندکی از خود گذشتگی هم داشته باشند.

از تولد دوباره «اتوبوس قرمز» بگویید؟ آلبوم که یک دهه پیش منتشر شد و باز هم وارد بازار موسیقی می‌شود.
واقعیت این است که انتشار این آلبوم به گروه ما پیشنهاد شد و نشر چکه این پیشنهاد را مطرح کرد تا آلبومی برای بچه‌ها تولید کنیم. من هم خیلی این پیشنهاد را دوست داشتم. احساس کردم تجربه جذابی است که در یک آلبوم سبک‌های مختلف موسیقی را برای مخاطب کودک ارائه کنیم. این تجربه از آن تجربه‌هایی بود که باید به دلش می‌رفتیم و واقعا هم لذتبخش بود. باب دیلن جمله جذابی دارد که می‌گوید، دوبار به یک چیز فکر نکن، فقط کارت را بکن! من هم این شانس را داشتم که با گروه بمرانی در آن سن و سال، بدون هیچ دودوتا چارتایی سراغ این آلبوم رفتیم. فقط تجربه‌اش برای‌مان جذاب بود.