این حرکت عظیم و بندگی محض حضرت ابراهیم(ع) نشان داد که تقرب واقعی، در «تسلیم» است؛ تسلیمی که ریشه در ایمان دارد و از جنس عبودیت پاک و مطلق است.

به گزارش خبرگزاری تسنیم از گرگان، بندگی، نه فقط یک واژه، که سراسر زندگی انسان را معنا میبخشد. این بندگی است که جانها را به نور ایمان روشن میکند و دلها را در آرامش مطلق غرق میسازد. در عید پربرکت قربان، وقتی یاد حضرت ابراهیم(ع) و فداکاری بینظیرش در راه خدا زنده میشود، دعوتی آشکار دریافت میکنیم برای ورود به عمق بندگی و نزدیکتر شدن به خداوند متعال.
بندگی، تجلی تسلیم و توکل است؛ گذشتن از خود و وابستگیها برای رسیدن به آن نیروی لایزال که همه هستی را در دست دارد. تقرب به خدا، نتیجه بندگی خالص و بیریاست که از دل رهایی میآید؛ رهایی از اسارت هوا و هوس، دنیاطلبیها و هر آنچه ما را از خدا دور میکند.
عید قربان، نماد این رهایی و تجلی بندگی حقیقی است؛ روزی که یادآور لحظهایست که حضرت ابراهیم(ع) با عشق و ایمان محکم، فرمان خدا را پذیرفت و به او نزدیکتر شد. این حرکت عظیم و بندگی محض حضرت ابراهیم(ع) نشان داد که تقرب واقعی، در «تسلیم» است؛ تسلیمی که ریشه در ایمان دارد و از جنس عبودیت پاک و مطلق است.
باشد که این عید، یادآور پیمانی باشد که هر روز با خدا میبندیم؛ پیمانی برای بندگی خالص، برای رشد معنوی و برای آنکه همیشه در مسیر تقرب به ذات بیهمتای حق گام برداریم، چون بندگی، نهایت قدرت و زیبایی وجود آدمی است و راهی است که دلها را به خدا پیوند میزند.
انتهای پیام/